Πώς επηρεάζει το εταιρικό AMT την επένδυση σε φορολογικά προνομιούχα περιουσιακά στοιχεία

1. Το AMT αποθαρρύνει την αναποτελεσματική υπερεπένδυση σε φορολογικά προτιμώμενα περιουσιακά στοιχεία[4]. Θεωρητικά, θα ήταν πιο αποτελεσματικό να περιορίσουμε απλώς τις ίδιες τις φορολογικές προτιμήσεις. Ωστόσο, η κατάργηση των προτιμήσεων είναι συχνά πολιτικά δύσκολη, δεδομένης της συγκεντρωμένης δύναμης λόμπι πίσω από κάθε προτίμηση. Το AMT μπορεί να είναι η δεύτερη καλύτερη λύση σε αχαλίνωτες, αδικαιολόγητες προτιμήσεις που στρεβλώνουν τις επενδυτικές αποφάσεις.

2. Το AMT τείνει να εξισώνει τους πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές σε διαφορετικές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων[2]. Επιβάλλοντας χαμηλότερο επιτόκιο, το AMT μειώνει το κλάσμα κάθε στοιχειώδους δολαρίου που πληρώνουν οι εταιρείες στην κυβέρνηση. Αυτή η επίδραση κυριαρχεί για περιουσιακά στοιχεία με όχι πολύ μεγάλες φορολογικές προτιμήσεις. Έτσι, το AMT συμπιέζει το εύρος των πραγματικών φορολογικών συντελεστών, μειώνοντας τις στρεβλώσεις μεταξύ διαφόρων κατηγοριών επενδύσεων.

3. Το AMT μειώνει τους πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές στις προνομιούχες κατηγορίες επενδύσεων[2]. Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι το AMT μειώνει τα πραγματικά επιτόκια κατά 0,3 σε πάνω από 5 ποσοστιαίες μονάδες για διαφορετικές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων, με περίπου 8-10% μείωση στις περισσότερες περιπτώσεις. Ο αντίκτυπος στα κίνητρα είναι δυνητικά μεγάλος.

4. Οι εταιρείες ενδέχεται να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους ως απάντηση στο AMT[5]. Για παράδειγμα, μια "αεροπορική" εταιρεία που αντιμετωπίζει το AMT υπό μη στοχαστικές συνθήκες επέλεξε χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης και αναλογία χρέους προς ίδια κεφάλαια για να μεγιστοποιήσει την αξία των ιδίων κεφαλαίων, σε σύγκριση με τις βέλτιστες παραμέτρους χωρίς το AMT. Έτσι, το AMT μπορεί να επηρεάσει τις πραγματικές επενδυτικές αποφάσεις.

Συνοπτικά, ενώ το AMT είναι μια ατελής λύση, βοηθά στην αποθάρρυνση των υπερβολικών επενδύσεων σε φορολογικά προνομιούχα περιουσιακά στοιχεία, συμπιέζει τους πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές σε όλες τις κατηγορίες και μεταβάλλει τα εταιρικά επενδυτικά κίνητρα ως απάντηση στον πρόσθετο φόρο. Αυτή μπορεί να είναι μια δεύτερη καλύτερη προσέγγιση δεδομένων των πολιτικών δυσκολιών της άμεσης κατάργησης των προτιμήσεων.